მათ სურთ ბრილიანტის გასხვისება. ვინ ავნებს „იუვეს“?

ამას წინათ კარლო ანჩელოტიმ გაიხსენა: „„იუვეში“ მე დავაფასე, რას ნიშნავს თანამდებობების პატივისცემა. ამას ვგრძნობდი ტურინში ყოფნის ბოლო დღემდე”. და ეს თქვა ადამიანმა, რომელსაც დიდად არ უყვარდა პიემონტის ნაცრისფერი და პირქუში დედაქალაქი. რომელსაც გულშემატკივრები შეხვდნენ პლაკატით „ღორი ვერ გაწვრთნის „იუვენტუსს““. რომელმაც ორჯერ ხელიდან გაუშვა სკუდეტო. ვინც წარუმატებლად ჩაატარა ევროპული თასები. ყველაფრის მიუხედავად, კარლეტო ხაზს უსვამს იმას, რომ მწვრთნელებს პატივს სცემენ „იუვეში“.

ასეთი იყო მოჯის სტილი, როდესაც ის „სინიორას“ მართავდა. ეს ტრადიციები დონ ლუჩანომ მემკვიდრეობით მიიღო მათგან, ვინც იგი ამ თანამდებობაზე მიიწვია – უმბერტო ანიელისა და ჯამპიერო ბონიპერტისგან. ეს არის ძველი „იუვეს“ სული. ელეგანტურობა. ტრადიციები. არისტოკრატია.

თუმცა, „ბიანკონერის“ უახლეს ისტორიაში იყო სხვა საქციელის შემთხვევებიც. ისინი იმ დროს გამოჩნდა, როდესაც კლუბს მართავდნენ ელკანების – დიდი ჯანი ანიელის უშუალო მემკვიდრეების მიერ დაყენებული ადამიანები. მაგრამ ისინი მემკვიდრეები მხოლოდ სისხლით იყვნენ, და არა სულით.

ყველაზე თვალსაჩინო მაგალითია 2009 წლის გაზაფხულის მოვლენები, როდესაც „იუვეს“ პრეზიდენტმა ჯოვანი კობოლი ჯილიმ, ჩემპიონატის დასრულებამდე სამი ტურით ადრე, გაათავისუფლა კლაუდიო რანიერი. ამ გადაწყვეტილებას არანაირი საფუძველი არ ჰქონია, ეს იყო მხოლოდ მწვრთნელის დაცინვის სურვილი. ეს არის ადვოკატის ნახევრად ინგლისელი შთამომავლობის სულისკვეთება. არაკეთილსინდისიერება. შეზღუდულობა. შურისმაძიებლობა. სამაგიეროს გადახდაც დაუყოვნებლივ მოხდა – კლუბი სწრაფად ჩავარდა ქაოსში, და მხოლოდ ანდრეა ანიელისა და ჯუზეპე მაროტას მოსვლის შემდეგ, მეშვიდე ადგილები პირველ ადგილებად იქცა.

ლაპო ელკანი, ჯოვანი კობოლი ჯილი და ჯონ ელკანი

რა ხდება ახლა? გავიდა ერთ კვირაზე მეტი, რაც მაურიციო სარიმ განაცხადა, რომ სურს პაულო დიბალას მოსინჯვა „ცრუ ცხრიანის“ როლში ან ტრეკვარტისტას პოზიციაზე. მეორე შემთხვევაში ეს აუცილებლად გამოიწვევდა 4-3-3 სქემის 4-3-1-2 სქემაზე შეცვლას, რაც, თავის მხრივ, გამოიწვევდა პროცესების სერიას, რომლებიც მკვეთრად აისახებოდა „იუვეს“ თამაშზე მომავალი სეზონის განმავლობაში.

თუმცა მმართველობამ თავისი გადაწყვეტილება მიიღო: მათ სურთ დიბალას შეცვლა ლუკაკუზე. ბელგიელი კარგი თავდამსხმელია, მაგრამ ის ცენტრფორვარდია. ახლა გუნდში ერთდროულად ამ ტიპის სამი ფეხბურთელი იქნება – ლუკაკუ, იგუაინი და მანდჯუკიჩი, და მხოლოდ ერთი მათგანი დიდი გაჭირვებით შეძლებს „ცრუ ცხრიანის“ შესრულებას, მაგრამ ვერავინ – ტრეკვარტისტას.

მაგრამ მთავარი – სარი შეიძლება სულელურ მდგომარეობაში აღმოჩნდეს. ის, რა თქმა უნდა, იძულებული იქნება თქვას, რომ ეს გადაწყვეტილება მასთან შეთანხმებულია, თუმცა ყველამ იცის, რომ მწვრთნელს სურდა ბრილიანტის შენარჩუნება (დიბალას მეტსახელია La Joya). წინააღმდეგ შემთხვევაში, იგი არ დაიწყებდა არგენტინელის გამოყენების პერსპექტივებზე მსჯელობას. ალბათ, ლუკაკუს მიღება მათ სურთ მხოლოდ ერთი მიზნისთვის – გააღიზიანონ „ინტერი“, რომელსაც ნამდვილად სჭირდება ეს ფეხბურთელი. „იუვეს“ კი აქამდე ის საერთოდ არ აინტერესებდათ.

ათი თვე გავიდა მას შემდეგ, რაც ბეპე მაროტამ დატოვა „იუვეს“ გენერალური დირექტორის თანამდებობა. ამ პერიოდის განმავლობაში იგი ბევრჯერ შეხვდა პარატიჩის და ყოველთვის თვითმხილველები აღნიშნავდნენ, რომ ყოფილი ამხანაგები უკიდურესი თავშეკავებულობით ესალმებიან ერთმანეთს და თითქმის არ ურთიერთობენ. თუმცა თებერვლიდან „ცივი ომი“ რეალურ ომში გადაიზარდა. შემსუბუქებისთვის კი საფუძველი არ ყოფილა – მრავალი წლის განმავლობაში „ბიანკონერისა“ და „ნერაძურის“ შორის ნორმალური დიპლომატიური კონტაქტი არ არსებობს.

ჯუზეპე მაროტა და ფაბიო პარატიჩი

ორ მენეჯერს შორის რთული პირადი ურთიერთობა გამწვავდა იკარდის საქმეში კლუბების დაპირისპირებით. პარატიჩის მიზანი არა მხოლოდ „ნერაძურის“ დამარცხება იყო, არამედ მაროტას არასახარბიელო შუქში წარმოჩენაც უნდოდა. თუ ლუკაკუს გადასვლის შედეგად „ინტერი“ დარჩება თავდამსხმელის გარეშე, ადვილად შეძლებთ წარმოიდგინოთ კონტეს რეაქცია ყველა გამომდინარე შედეგით. თუმცა, „იუვეც“ რისკზე მიდის. და არა მხოლოდ იმიტომ, რომ იკარდი შეიძლება „ნაპოლიში“ აღმოჩნდეს. საქმე ეხება უფრო დიდ რაღაცას, და ეს საერთოდ არაა 30 მილიონი მიმდევარი არგენტინელის ინსტაგრამში.

პაულო დიბალამ „იუვენტუსში“ ოთხი წლის განმავლობაში გაიტანა თითქმის 80 გოლი. იგი ბრწყინავდა იმ სეზონებში, როდესაც მას სწორად იყენებდნენ. როდესაც ალეგრი მას ფლანგზე ან მინდვრის ცენტრში აყენებდა, არგენტინელი იბნეოდა. ტაქტიკური მოსაზრებების გამო, მაქსს არ უნდოდა მისი დაყენება თავდამსხმელების უკან – იმ როლში, რომლისთვისაც იგი დაიბადა, ისევე როგორც ბაჯო, დელ პიერო და კიდევ რამდენიმე გამორჩეული მოთამაშე. როდესაც ასეთი მოთამაშეები ხვდებოდნენ თავის მწვრთნელს, ისინი წარმოუდგენელს ახერხებდნენ. ახლა კი ისინი გადაშენების საფრთხის წინაშე მყოფი სახეობაა.

დიბალასთან დამშვიდობება იმ მომენტში, როდესაც კლუბში მოვიდა მწვრთნელი, რომელიც მის პოტენციალს აფასებს – დანაშაულზე მეტია. ეს შეცდომაა. პირადი შურისძიება და მარადიული მეტოქის დამარცხების სურვილი არ არის საკმარისი იმისთვის, რომ ფეხბურთს მოაკლდეს იმ ჯადოსნობა, რომელიც მასში ნამდვილ მხატვრებს შემოაქვთ.

ამბობენ, რომ დიბალას ტრანსფერს ეკონომიკური მიზეზები აქვს. თუ ასეა, მაშინ რატომ არ უნდათ აიღონ ფული, ლუკაკუს მონაწილეობის გარეშე? ყოველივე ამის შემდეგ, ბელგიელის ადაპტირება სარის ფეხბურთთან სადაო საკითხს წარმოადგენს. ან ხომ შეიძლება გარიგებაში სხვა მოთამაშეების, მაგალითად, პოგბას, მატიუიდისა და დარმიანის ჩართვა? არგენტინელის პირდაპირი გაცვლა ბელგიელზე, თუმცა დანამატებით – სისულელეა. ერთი სატრანსფერო ფანჯრის განმავლობაში ერთი მოთამაშის ორჯერ გაცვლა ხომ შეუძლებელია. მაშასადამე, ლუკაკუს გაგზავნა „ინტერში“ და მის სანაცვლოდ იკარდის მიღება შეუძლებელია.

ასევე დაზარალდება „იუვეს“ იმიჯი, რომლის საფუძველია მწვრთნელის პატივისცემა. ახლა, არა უსაფუძვლოდ, ბევრი იფიქრებს, რომ სარი არაფერს წყვეტს, რომ იგი მხოლოდ იმ ხელმძღვანელობის ნების მორჩილი აღმასრულებელია, რომელიც, როგორც ჩანს, ძალიან უჯერებს ერთ-ერთ პორტუგალიელს. ჯერ გაყიდეს კინი, თანაც საქმეში მისი გამოცდის გარეშე – მათ ევროპაში მილენიალების თაობის საუკეთესო წარმომადგენელი გაასხვისეს! – ახლა კი სურთ, რომ გაუშვან დიბალა, მისი სურვილისა და მწვრთნელის გახმოვანებული გეგმების საწინააღმდეგოდ. ახალ გუნდში იმპროვიზაცია მხოლოდ რონალდუს პრეროგატივაა?

რა თქმა უნდა, ელკანების ანარქია ჯერ კიდევ შორს არის, მაგრამ ეს შემთხვევა შეიძლება იყოს პირველი ნაბიჯი უფსკრულისკენ, რომელსაც „იუვე“ ბოლო რვა წლის განმავლობაში თითქმის საბოლოოდ მოშორდა. დიახ, ახლა გამარჯვება აღარ არის მსოფლიოში ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ. მაგრამ ადვოკატის შვილობილისთვის სტილი ყოველთვის პირველ ადგილზე იყო. მხოლოდ იმ კაცის ჩარევის იმედი შეიძლება გვქონდეს, რომელმაც იცის, როგორ დაიწყო ეს ყველაფერი. ყოველივე ამის შემდეგ, ის ხომ იმ რამდენიმე ადამიანთაგანია, ვინც კარგად იცის ამ პარტიაში ფიგურების ნამდვილი განლაგება.